niedziela, 30 czerwca 2013

wtorek, 25 czerwca 2013

Wcale nie takie małe







Tytuł: Małe kobietki
Autor: Louisa May Alcott
Wyd.: MG
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 304







XIX-wieczne powieści nigdy mnie nie kręciły. Będąc małą dziewczynką nie zaczytywałam się w opowieściach o Ani z Zielonego Wzgórza, a jako dwudziestolatka nudziłam się jak mops, czytając "Dumę i uprzedzenie". Szerokim łukiem omijałam romanse, książki o kobiecych losach. Wolałam zaczytywać się w czymś, co według mnie, było bardziej wartościowe i lepiej współgrało z moją osobowością. Nadszedł jednak czas, kiedy postanowiłam przełamać te drzemiące we mnie uprzedzenia i zaczęłam zerkać z ciekawością również na inny typ literatury niż dotychczas. Postanowiłam zaniechać swojej książkowej dyskryminacji i sięgać po gatunki, które wcześniej wydawały mi się obce. Tym sposobem przekonałam się, że i romans potrafi być dobry, wciągający i wartościowy, a książki dla płci pięknej i o niej ciekawe i zupełnie nienużące. I tutaj przemycę naukę dla was, Drodzy Czytelnicy, wykazujący się obcesowym rasizmem wobec literatury polskiej/science fiction/dla kobiet/jakiejkolwiek innej (niepotrzebne skreślić). Mogą nas w ten sposób ominąć prawdziwe literackie przygody. Ściągnijmy klapki z oczu i poddajmy się tym książkowym eksperymentom. Naprawdę warto.

"Małe kobietki" to książka dla młodzieży, krąg ten zacieśniłabym wręcz do nastolatek, jeżeli mamy już wkładać ją ściśle w jakąś szufladę. Jest to powieść niezwykle grzeczna, poukładana, zdaje się, że pisana głównie dla panienek z dobrych domów. Moralizatorstwo, purytanizm, schematyczność - wszystko to możemy zarzucić jej bez mrugnięcia okiem, bo będzie to prawdą. Kiedy jednak przekraczamy próg domostwa państwa March, a naszym oczom ukazują się cztery zupełnie różne tytułowe kobietki, które przywitają nas z otwartymi ramionami, poczęstują herbatą, ciastkami i zabawią interesującymi historyjkami z życia lub ze świata wziętymi, ustępujemy. Nie oceniamy, nie marudzimy, nie grymasimy, tylko czytamy.

Ta książka jest po prostu przesympatyczna! Rozpościera przed nami uroczą słodko-gorzką historię, w której jednak nie ma zbyt wiele miejsca na konkretną porcję goryczy. Pojawia się tam ona właściwie jedynie po to, aby nas nie zemdliło, jako przeciwwaga dla miłych bohaterek powieści, które, choć nie są bez wad, na naszych oczach usilnie z nimi walczą. Poznajemy cztery siostry. Najstarsza i najpiękniejsza z nich to Meg, wchodząca powoli w dorosłość i jednocześnie odrobinę tym faktem onieśmielona. Jest tu także Jo, istna chłopczyca, która zaraża wszystkich optymizmem i żywiołowością, Beth, nieśmiała i zamknięta w sobie artystyczna dusza, oraz Amy, która jest najmłodszą, ale również najbardziej przemądrzałą z sióstr.

W tle "Małych kobietek" tli się okres wojny secesyjnej, wątek ten jednak nie dominuje, lecz naznacza w pewien sposób losy dziewcząt, zmuszonych do życia bez swego ojca, w okowach ciągłego zamartwiania się o jego los. Ogromną podporę stanowi tutaj ich matka - kwintesencja namacalnej dobroci. Nie wszystko jest kolorowe i usłane różami. Siostry mają swoje wzloty i upadki, pracują ciężko nad swoim charakterem i radzeniem sobie w trudnych finansowo czasach. Mając jednak tak stabilną podporę w postaci kochającej się rodziny, można przecież wszystko przezwyciężyć (tu ukłon w stronę moralizatorskiej strony powieści).

Ujęła mnie ta książka, przyznaję się bez bicia. Swoim ciepłem, prostotą, głównymi bohaterkami. Myślę, że nie tylko nastolatka znajdzie w niej coś dla siebie i że każda, mała czy duża, kobietka powinna wpisać ją na listę lektur obowiązkowych. Ja zrobiłam to już jakiś czas temu i zdecydowanie nie żałuję.

5/6

Książkę przeczytałam w ramach Setki BBC.

*********************************

Na koniec jeszcze taka mała blogowa prywata. Miało być wprawdzie z pompą, tortem, szampanem i w osobnym poście, ale niefortunny brak czasu sprawił, że i recenzję chciałam tu dziś wcisnąć. Do czego jednak tak nieudolnie zmierzam? Otóż mój blog obchodzi dziś pierwsze urodziny. Dziękuję Wam zatem bardzo, że byliście przez ten czas ze mną, moimi książkami, filmami, lepszymi i gorszymi pomysłami, zdjęciami, a czasem nawet i psem :). Mam nadzieję, że spędzimy razem również kolejny rok.



sobota, 15 czerwca 2013

Kalendarium # 06/2013


Subiektywny przegląd zapowiedzi filmowych, czyli alternatywa dla czerwcowych spacerów:


7 czerwca

"Dziewczynka w trampkach" (Wadjda) to produkcja rodem z Arabii Saudyjskiej, opowiadająca właśnie o tych rejonach, o życiu tam, o życiu kobiet. Zbuntowana dziesięciolatka marzy o rowerze. Marzy o nim w kraju, w którym osoby jej płci mają zakaz prowadzenia pojazdów i pragnie tę zachciankę za wszelką cenę zrealizować. Czy jej się to uda i czy będzie to historia gorzka, czy pogodna - sama jestem ciekawa.

Film ten zdobył trzy nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz nominację do nagrody w konkursie "Horyzonty".











14 czerwca

Wbrew pozorom i stereotypom uwielbiam polskie filmy i nie przestaję wierzyć w nasze rodzime kino. Co roku, oprócz godzących w gust szanującego się kinomana głupkowatych komedii, trafić możemy na prawdziwe perełki. Tego też spodziewam się po obrazie "Dziewczyna z szafy", który wydaje się być niezwykle ciepłą i zabawną historią, rodem z magicznych pól wyobraźni reżysera. Głównymi bohaterami są Jacek i jego niepełnosprawny brat, tracący często kontakt z rzeczywistością. Wszystko zmienia się, gdy na ich drodze staje wrzucona w depresję sąsiadka. Już dziś wiem, że wybiorę się na ten film do kina. A Wy?

Produkcja ta otrzymała kilka nagród na Festiwalu Debiutów Filmowych "Młodzi i film" w Koszalinie, w tym za najlepszy film, cztery nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Filmowym Prowincjonalia, dwie Tarnowskie Nagrody Filmowe oraz nominację do nagrody "Perspektywa" im. Janusza Kuby Morgensterna.


Zapewne kojarzycie Danny'ego Boyle'a z filmów takich jak "Trainspotting", czy nominowanych do Oscara "Slumdog Milioner z ulicy" i "127 godzin". W tym miesiącu reżyser ten wraca do kin z nową produkcją. Tym razem jest to hipnotyzujący (dosłownie i w przenośni) thriller "Trans" (Trance). Będzie o kradzieży wartościowych obrazów, utracie pamięci i sposobach, jak ją odzyskać. Może być całkiem ciekawie.











Parada równości nikogo już w dzisiejszych czasach nie dziwi. Inaczej ma się jednak sprawa we wciąż konserwatywnej Serbii, w której kwestia ta nadal nie wychodzi poza ramy tabu. Film "Parada" opowiada o losach i zmaganiach tamtejszych homoseksualistów. Powinno być trochę zabawnie, trochę dramatycznie i dosyć nietuzinkowo. 

Film zdobył trzy nagrody na Berlinale oraz nagrodę i nominację na MFF GLBT w Turynie.









Jeżeli oglądaliście "Drive" i kojarzycie Ryana Goslinga, prawdopodobnie możecie mniej więcej domyślać się, czego spodziewać się po filmie "Tylko Bóg wybacza" (Only God Forgives). Będzie trochę mroczny, może i mocny i brutalny, trochę przemilczany, z ciekawą ścieżką dźwiękową. Przynajmniej ja tak go widzę i pewnie prędzej czy później się na niego skuszę, bo każdy film z tym aktorem to dla mnie "must watch".

Obraz ten zdobył nominację do Złotej Palmy w Cannes.











21 czerwca

W tym miesiącu czeka nas też gratka dla wielbicieli superbohaterów. Oto pojawia się znana nam postać, choć tytuł "Człowiek ze stali" (Man of Steel) może być odrobinę mylący. Film ten opowiada historię Clarka Kenta, kojarzonego przez wszystkich kultowego Supermena. Kino akcji to być może nie moja bajka, ale chętnie bym ten film zobaczyła. Czasami daję się skusić i na takie kino, więc kto wie.












Film "Między słowami" jest jednym z moich ulubionych i Sofia Copolla zaskarbiła sobie nim moją pełną aprobatę dla jej twórczości, dlatego najnowsze jej dzieło "Bling Ring" zdecydowanie wyciągnie mnie do kina w któryś z czerwcowych wieczorów. Obraz ten opowiada prawdziwą historię nastolatków pragnących choć na chwilę żyć życiem gwiazd znanych z okładek tabloidów i z portali plotkarskich. Brzmi całkiem intrygująco, a w wykonaniu tak uzdolnionej reżyserki film ten z pewnością wart jest obejrzenia.












28 czerwca

Grupa iluzjonistów napadająca podczas swoich występów na banki i rozdająca zagrabione pieniądze publiczności? Brzmi nierealnie, ale o tym właśnie opowiada film "Iluzja" (Now You See Me), wchodzący do kina pod koniec miesiąca. Obraz ten zachęca mnie nie tylko swoją tematyką, ale i świetną obsadą, w tym jednymi z moich ulubionych aktorów: Jessem Eisenbergiem i Woodym Harrelsonem. Bardzo jestem ciekawa, co z tego wszystkiego wyniknie.













Moi faworyci w tym miesiącu to "Dziewczyna z szafy", "Bling Ring" i "Iluzja". A Wy na co macie ochotę?

niedziela, 9 czerwca 2013

New York, New York!







Tytuł: Sunset Park
Autor: Paul Auster
Wyd.: Znak
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 296







Nowy Jork - jest w nim coś intrygującego, coś, co przyciąga, fascynuje i ciekawi. Tamtejsze ulice tętnią życiem, rażą bogactwem barw i mnogością kultur. Trudno ubrać to miasto w ramy, trudno sklasyfikować je w jedną koherentną całość, trudno też przedstawić tylko jedno z jego oblicz, kiedy ogół składa się na mieszaninę tak wielu światów, poglądów, tradycji i zwyczajów. 

Historia Paula Austera nie jest jednak opowieścią o mieście. Autor niespiesznie, po kolei przedstawia nam swoich bohaterów, nowojorczyków, z całą gamą trosk, problemów, niedoskonałości i radości, które noszą w oblepionych miastowym kurzem i codziennością ciałach. To właśnie na nich skupia się cała uwaga, a ich ekscentryczność, oryginalność, wszelkie wady i zalety tworzą obrazy różnych twarzy Nowego Jorku - miasta, które nigdy nie śpi, które wszystko widzi i które pochłonie każdą duszę i zatopi ją w swym zgiełku.

Głównym bohaterem jest Miles, który nie potrafi nigdzie zagrzać miejsca, obijając się o ściany przeróżnych miast, o serca i umysły różnych ludzi, rezygnując całkowicie z kontaktu z najbliższymi i żyjąc jak ktoś, kto zagubił gdzieś swoją tożsamość, własne ja.Wszystko zmienia się w bardzo typowy sposób - ten niespełna trzydziestoletni mężczyzna poznaje kobietę. Dziewczynę właściwie, bo wybranka jego serca nie skończyła jeszcze 18 lat, co komplikuje nieco fakt stworzenia z nią oficjalnego i zgodnego z prawem związku. Miles podejmuje gorzką, choć niezwykle rozsądną decyzję. Postanawia wyjechać i, za namową dawnego przyjaciela, do czasu aż Pilar nie osiągnie pełnoletności, zamieszkać wraz z nim i gromadą interesujących indywiduów. 

Opowieść snuta jest z perspektywy każdej z tych jednostek z osobna. Powoli poznajemy historię Milesa, jego rodziców, nowo poznanych i nie do końca standardowych współlokatorów. Portrety psychologiczne budowane przez Austera sprawiają, że czujemy się niemal tak, jak byśmy śledzili życie sąsiadów z pobliskiej kamienicy, brali pod lupę ich uczucia, nawiedzające ich demony i lęki, wdzierając się przez dziurkę od klucza w ich prywatność.

Miałam nadzieję, że wraz z przeczytaniem tej książki, zapoznam się głębiej z charakterem Nowego Jorku, poczuję jego buchające różnorodnością wnętrze i wciągnę w nozdrza zapach tamtejszej niezwykłości. Otrzymałam jednak coś zupełnie odmiennego. Autor nie skupił się na mieście, wolał zgłębić ducha jego mieszkańców. Czy wyszło to jego książce na dobre? Myślę, że mimo wszystko tak. Myślę również, że to nie ostatnia pozycja jego autorstwa, po którą sięgnę. Auster jest bowiem równie intrygujący, co miasto, w którym umieszcza fabułę swych powieści i ciężko się od niego nie uzależnić.

5/6
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...