Subtelnie i po francusku

Tytuł: Delikatność
Autor: David Foenkinos
Wyd.: Znak
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 208

Rzadko sięgam po tego typu książki. Nie przepadam za lekkimi opowiastkami o miłości, są zazwyczaj bardzo sztampowe, przelewają mi się przez palce, przewracam ostatnią stronę i czuję, że w jednej chwili o nich zapominam. Zanim zadecydowałam, że mam nieodpartą chęć przeczytania "Delikatności", nie omieszkałam zapoznać się z kilkoma recenzjami autorstwa znajomych blogerów. Jedni twierdzili, że jest to bardzo przyjemna i ujmująca opowieść, snuta we francuskich realiach, iście subtelna i pobrzmiewająca w głowie niczym ulubiona melodia. Inni z kolei zarzucali autorowi brak oryginalności i pójście ograną ścieżką, nie wnoszącą nic ani do świata literatury, ani do myśli rozczarowanego czytelnika. Po której zatem stronie stanęłam, czytając ostatnie słowa tej powieści?

Nathalie i Francois poznali się zupełnym przypadkiem i była to miłość, która dosyć szybko ugodziła ich serca strzałami  nieokrzesanego Amora. Stali się nierozłączni, byli dopasowani do siebie w każdym calu, jak leżące obok siebie kawałki puzzli. Znali swoje pragnienia, mieli wspólne plany i marzenia, nie straszna im była przyszłość, w przeszłości przeszkadzało im jedno - że nie poznali się wcześniej. Można by stwierdzić, że była to para tak doskonała, że aż nudna, ale słowo nuda nie znajdowało się w zbiorach ich słownika. Kiedy byli razem, byli fascynujący dla świata i dla siebie nawzajem. Byli tym, o czym inni marzyli jedynie w nierealnych wizjach na temat idealnego związku. Byli jednością. Zdawać by się mogło, że taka sielanka trwać będzie wiecznie, ale, jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, w zdaniach przepełnionych ochami i achami, pojawia się często jakieś ale. Nie inaczej jest i tym razem. Francois ginie w wypadku i zostawia zrozpaczoną Nathalie na pastwę wszechogarniającego smutku, żalu i żałoby.

Myślicie pewnie, że zdradziłam zdecydowanie za dużo treści, ale w tym przypadku historia Nathalie i Francois jest tylko wstępem do całej powieści. Jej kwintesencją jest zgoła inne, zupełnie nieoczekiwane uczucie, rozpoczęte przez przypadkowy i niewiele znaczący pocałunek, ale o tym zainteresowani przeczytają już na własną rękę.

Jak więc zapatruję się na tę pozycję? Przeczytałam ją błyskawicznie, nawet pomimo ciągle kurczącego się czasu. Jest przyjemna w odbiorze, nie wymaga wgłębiania się w zapisane w niej treści, działa relaksująco i uspokajająco, wręcz rozleniwia, i są to jej niewątpliwe atuty. Fabuła okazała się jednak nieco oklepana, przez co moje zainteresowanie historią uroczej, skrzywdzonej przez los Francuzki było nieznaczne, i gdyby Foenkinos rozpisał się na większą ilość stron, zapewne wkrótce zacząłby mnie nużyć. Warto wspomnieć o schemacie, w jakim autor napisał swą książkę. Po każdym rozdziale częstuje nas bowiem jakąś ciekawostką związaną pośrednio z tematem, który porusza, lecz niemającą żadnego związku z samą treścią. Niektórych to irytowało i odciągało od głównego wątku powieści, ja uważam to za całkiem ciekawy manewr, który przypominał mi wręcz momentami "Grę w klasy" Cortazara.

Nie jest to książka, którą trzeba koniecznie przeczytać, nie jest to dzieło, które wniesie cokolwiek do naszego życia i nie jest to najwyższa półka pisarskiego talentu. Można po nią sięgnąć, ale nie trzeba. Mnie nie zauroczyła, acz nie odmawiam jej przyjemności, lekkości i delikatności, którą kryje w zanadrzu swej lektury.

4.5/6