STARE ALE JARE # 1 - Na celowniku: Roman Polański

Nie muszę raczej przedstawiać tego kontrowersyjnego mężczyzny, wybitnego reżysera i francuskiego Polaka. Roman Polański zasłynął wieloma swymi dziełami, a jego kariera zaczęła się już w 1962 filmem Nóż w wodzie. Dziś w nowym cyklu, który zatytułowałam STARE ALE JARE przedstawić chciałabym trzy obrazy tego wybitnego twórcy w pigułce. Poprzez "stare" na myśli mam umownie filmy wyprodukowane przed rokiem 90-tym. Zapraszam zatem na część pierwszą!

NÓŻ W WODZIE (1962)

Oto pełnometrażowy debiut reżysera, który wzbudził wiele kontrowersji, szokując podjętym tematem, i jednocześnie zachwycając jego oryginalnością i uniwersalnością. Polański wprowadził swych rodaków w nowy rodzaj filmu - w trzymający w napięciu dramat psychologiczny, rozgrywający się jedynie między trójką bohaterów. Mamy tu dziennikarza sportowego Andrzeja i jego żonę Krystynę, którzy przypadkowo zabierają ze sobą nieznajomego autostopowicza. Mężczyźni są jednak tak różni, dzieli ich tak ogromna przepaść, że napięcie między nimi, spowodowane chęcią przewyższenia siebie nawzajem stopniowo narasta, budując jednocześnie wszechogarniający niepokój widza o to, do jakiego finału poprowadzi cała ta historia.

Obraz nominowany był do Oscara, Złotych Lwów i nagrody BAFTA w kategorii za najlepszy film nieanglojęzyczny.

4.5/6

DZIECKO ROSEMARY (1968)

Że Polański uwielbia siać zamęt w głowach swoich widzów, to już wiemy. Że potrafi być twórcą pełnych napięcia horrorów, w których nie leje się krew, nikt nie lewituje i nie biega z ostrym narzędziem, dowiadujemy się 6 lat i 4 filmy po jego debiucie. Dziecko Rosemary zaczyna się zupełnie niewinnie - kobieta zachodzi w ciążę. Okoliczności są jednak przykryte gęstą mgłą dziwnej i napawającej strachem niewiadomej, która przeraża nie tylko przyszłą matkę, ale i zaczyna grać na emocjach osób wdrażających się w historię opowiadaną przez reżysera. Nie małe znaczenie ma tu również owiane mroczną tajemnicą miejsce zamieszkania młodego małżeństwa i jego dziwaczni sąsiedzi.

Film ten nominowano do Oscara, Złotych Globów oraz nagrody BAFTA za scenariusz adaptowany, którego autorem był właśnie Roman Polański.

5/6

LOKATOR (1976)

Ostatni z prezentowanych tu filmów powstał na podstawie powieści francuskiego mistrza groteski Rolanda Topora, o którego Chimerycznym lokatorze pisałam jakiś czas temu tutaj. Dzieło to jest bardzo wiernym odzwierciedleniem tematu zawartego w książce i nieubłaganie stąpa jej po piętach. Polański nie nadinterpretuje, a uwiecznia historię nieszczęśliwego, ogarniętego paranoją Trelkovskiego na kliszy filmowej. Wizualizuje ją dla swych odbiorców i częstuje nas tym, czym i Topor ogarnął naszą podświadomość w czasie wzbudzającej wiele przeróżnych odczuć lektury. Znowu czujemy niepokój - to chyba nieodłączna część psychologicznych obrazów reżysera, znowu dajemy się mamić, wlepiając ślepia w ekran, na którym i my jesteśmy w centrum wydarzeń. Myślę, że właśnie między innymi za ten dar wzbudzania tak silnych emocji, reżyser należy do czołówki światowego kina i każdy jego starszy film oglądamy z niestygnącym zachwytem, a na nowe czekamy z niecierpliwością dziecka. 

5/6

 A Wy? Co myślicie o Polańskim? Lubicie jego filmy? Macie jakieś ulubione?