sobota, 18 stycznia 2014

Tam, gdzie śpiewają norweskie lasy







Tytuł: A lasy wiecznie śpiewają
Autor: Trygve Gulbranssen
Wyd.: Zysk i S-ka
Rok wydania: 2013
Ilość stron: 560







Uwielbiam klimat Skandynawii, tamtejsze krajobrazy, które ujmują i na długo pozostają w pamięci, prostotę stylu, zarówno architektury jak i literatury, i wreszcie pewną tajemnicę, którą niosą ze sobą długie białe noce latem i ciemne krótkie dni zimą.

W Polsce czytamy wiele skandynawskich utworów, są to jednak głównie historie kryminalne, które przyciągają swoją mroczną aurą i kolejnymi nierozwiązanymi zagadkami. Ja chciałam poznać literacką stronę tego intrygującego północnoeuropejskiego państwa poprzez zgoła inną powieść, poprzez książkę naznaczoną tamtejszą nieodgadnioną przeszłością, tradycjami zakorzenionymi w porozsiewanych po dzikich zakątkach kraju domach. Chciałam cofnąć się te kilka wieków wstecz, odbyć przechadzkę po gęstych lasach, wysokich górach, dać się przerazić nieokiełznanej przyrodzie, niosącej ze sobą szereg przeróżnych niebezpieczeństw, ukryć się przed dziką zwierzyną, aż w końcu przekroczyć progi jednego z tamtejszych domostw, otrzymać kielich rozgrzewającego trunku i wyłożyć się wygodnie przed płonącym drewnem, trzaskającym wesoło w kominku. Wszystko to otrzymałam w powieści Trygve Gulbranssena. I chociaż ciężko zapamiętać mi to dosyć trudne nazwisko, samej książki z pewnością nie zapomnę przez długi czas.

Utwór ten składa się w zasadzie z dwóch powieści, należących do jednego cyklu. Jest to tytułowa A lasy wiecznie śpiewają oraz jej druga część Dziedzictwo na Björndal. Pierwsze polskie wydania z lat 30-tych ubiegłego wieku pojawiły się osobno. Dziś na szczęście nie musimy już czekać na dalsze losy głównych bohaterów książki. Mamy je w jednym, dosyć opasłym, ale ładnie wydanym tomie.

Przejdźmy jednak do samej historii. Na przełomie XVIII i XIX wieku północną Norwegię zamieszkiwał pewien bogaty, odważny acz butny ród, na który w każdym pokoleniu składało się kilku rosłych, przystojnych mężczyzn, imponujących swą siłą, niezależnością i bohaterstwem, przywiązaniem do tradycji, rodziny i dzikich lasów, okalających tamtejsze ziemie. Każdy znikał w nich od czasu do czasu, zagłębiał się w niebezpieczne gęstwiny drzew z bronią pod pachą i zapasem jedzenia w tobołku. Tam walczył o przetrwanie, o pożywienie, odzienie, o własne jestestwo. Lasy były drugim domem, drugim życiem, ważną częścią samego człowieka. Mogły obdarować go hojnie swoimi darami lub zrzucić na jego barki tragedię, dawały szczęście i napawały trwogą.

Również kobiety są w tej powieści silne, mądre, stojące u boku swoich mężów, niezdolnych zwykle do okazywania uczuć. Znoszą cierpliwie niekończące się wycieczki do lasów, boją się, lecz są dzielne. Wierzą w swoich mężczyzn, wiedzą, że wszystko, co ich spotyka jest wolą boską, i choć często nie opuszczają ich czarne myśli, przyjmują wszelkie przeciwności losu, aby rosnąć w siłę i być prawdziwą ostoją tak ważnego w całym państwie rodu.

Książkę tę nazywa się czasami norweską epopeją narodową. Czy słusznie? Cóż, nie wszystkim słowo to kojarzy się dobrze, nie każdy był w stanie przebrnąć przez niełatwe dzieło naszego słynnego wieszcza. Ja nie widziałam jednak żadnego podobieństwa pomiędzy tymi dwoma lekturami. Powieść Gulbrannsena napisana jest prostym, surowym, lekko starodawnym stylem, który nie jest jednak archaiczny, a przyswojenie treści nie przysparza czytelnikowi żadnych problemów. Opisy przyrody nie są nużące, stanowią bardzo plastyczne tło powieści, pomagają wyobrazić sobie rzeczywistość, w jakiej żyli nasi bohaterowie. Do gustu przypadło mi również przedstawienie wnętrz domostwa rodu Björndal. Czułam się tak, jakbym siedziała na tamtejszych pięknie rzeźbionych krzesłach przy wielkim, suto zastawionym stole, leżała na miękkim, rozłożystym łożu, chodziła po skrzypiącej drewnianej podłodze i wyglądała przez okno w oczekiwaniu na przybycie gości.

Przepadłam w tej powieści bez reszty, wciągnęłam się w kuszące i odpychające zarazem groźne tereny lasów, w codzienność wspaniale nakreślonych postaci. Żyłam ich radościami, tragediami, podejmowałam z nimi życiowe decyzje, patrzyłam jak się cieszą i jak cierpią, jak walczą z przyrodą i z własnymi słabościami. Tę podróż do Norwegii uznaję zatem wszem i wobec za niezwykle udaną. Również was zachęcam do wsłuchania się w śpiew tych dalekich lasów. Być może przemycone w nim historie oczarują was tak samo, jak i mnie.

5/6

Za egzemplarz recenzencki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Zysk i S-ka.

20 komentarzy:

  1. nie jestem pewna czy książka mnie zainteresuje - więc raczej sobie odpuszczę :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Zastanawiałam się nad tą książką, ale jakoś czułam przed nią pewne obawy, lecz widzę teraz po twojej recenzji, że niepotrzebnie, gdyż to bardzo ciekawa, czarująca powieść.

    OdpowiedzUsuń
  3. Z chęcią wyruszyłabym w taką podróż. Wyczuwam w tej książce niesamowity klimat :)

    OdpowiedzUsuń
  4. zachwyciłą mnie ta książka. Nie mogłam się oderwać. Jest klimatyczna, cudownie plastyczna a jednocześnie angażuje uczucia. Cudo!!

    OdpowiedzUsuń
  5. Chciałabym przeczytać tę książkę ; )

    OdpowiedzUsuń
  6. Cieszę się, że przypomniałaś jedną z moich ukochanych książek:) Mnie też porwał jej klimat:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Wszyscy chwalą tę powieść, więc jestem przekonana, że to wyjątkowa historia. Literatury skandynawskiej czytałam sporo, ale właściwie tylko powieści kryminalne, jestem ciekawa jak odbiorę zupełnie inną opowieść :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Mnie nieco rozczarowała, może dlatego, że spodziewałam się czegoś totalnie doskonałego. A to po prostu solidna i w miarę ciekawa powieść. Podobnie miałam, z równie osławioną "Księgą Diny". Może to po prostu nie mój rodzaj literatury?

    OdpowiedzUsuń
  9. To moja ukochana książka. Mam swój stary dwutomowy egzemplarz więc nie występowałam o książkę do recenzji, ale cieszę się ogromnie, że tym osobom które książkę czytały w ramach recenzowania spodobała się. To piękna saga.

    OdpowiedzUsuń
  10. Zapowiada się pysznie! :) Muszę przeczytać!

    OdpowiedzUsuń
  11. Jakiś czas temu czytałam recenzję tej książki na innym blogu i już wtedy bardzo się nią zainteresowałam. Nie wiem, dlaczego...ale coś mnie do tej powieści przyciąga;) Już sam tytuł jest piękny, taki poetycki.

    OdpowiedzUsuń
  12. Z pewnością przeczytam :)
    Pozdrawiam :>

    OdpowiedzUsuń
  13. Mnie niezbyt Skandynawia pociąga, więc raczej się nie skuszę.

    OdpowiedzUsuń
  14. Wstyd się przyznać, ciągle odwlekam lekturę tej książki. Muszę się w końcu za nią zabrać! :)

    OdpowiedzUsuń
  15. narobiłaś mi smaka na tę książkę, chyba się zakręcę wokół niej:)

    OdpowiedzUsuń
  16. Myślę, że powieść zachwyci mnie tak jak Ciebie :) a nawet tego sobie życzę :P

    OdpowiedzUsuń
  17. I dla mnie klimat Skandynawii jest w jakimś stopniu pociągający. A co do nazwiska pisarza to fakt, że trochę trudne do wymówienia i generalnie zapamiętania.

    OdpowiedzUsuń
  18. Fakt faktem - Skandynawia jest magiczna. Epopeja narodowa powiadasz... no to ciekawie mogłoby być. Okładka książki dodatkowo zachęca. Książka w sam raz na zimowe wieczory. :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Myślę, że książka mogłaby mi się spodobać, ale na razie raczej nie znajdę na nią czasu.

    OdpowiedzUsuń
  20. Piękna okłada:) Mam wrażenie, że to książka dla mnie:)

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za poświęcony mi czas :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...